Iael18

Would be interesting to know if there is a structure to The Northbank/W7, without naming names

W7 are doing a great job in getting the atmosphere going, although sitting in W3 we can hear W7 but not always very clearly, sometimes W4/W3 are singing different songs to W7 and we can also hear songs started in W1/W2. Personally the more singing and atmosphere created the better! Totally agree about the music drowning out the fans though!

Welcome aboard guys! Best of Luck

Welcome back Jack, onwards and upwards!

Booked in for a few days starting Sunday!

Has anybody actually used the airport parking? and how was it?

They came in the box

I work in the whisky industry and a guy I know mentioned he had them!

I'll be there!

Picked these up yesterday!

Couldn't make it for the opening but looking forward to using it on the last day of the season!

Lets face it we were hardly going to fill the stadium with our own fans were we?

Meant to be an inspection today for a Completion certificate I think

Surely the 20th is only the cut off date for guaranteeing a seat elsewhere on the 30th if you are an season ticket holder affected?

Any chance we can get it before next season starts? http://www.bbc.co.uk/sport/0/football/32348963

Only just found out that Jim was a cousin of my Mum's, we were reminiscing about Paisley and family and his name popped up!

My step father worked in that building also, for Seadrec IIRC

Am I missing something? or are there 2 R's here?

In the 19th century European production of paisley increased, particularly in the Scottish town from which the pattern takes its modern name. Soldiers returning from the colonies brought home cashmere wool shawls from India, and the East India Company imported more. The design was copied from the costly silk and wool Kashmir shawls and adapted first for use on handlooms, and, after 1820, on Jacquard looms. From roughly 1800 to 1850, the weavers of the town of Paisley in Renfrewshire, Scotland, became the foremost producers of these shawls. Unique additions to their hand-looms and Jacquard looms permitted them to work in five colors when most weavers were producing paisley using only two. The design became known as the Paisley pattern. By 1860, Paisley could produce shawls with fifteen colors, which was still only a quarter of the colors in the multicolor paisleys then still being imported from Kashmir. In addition to the loom-woven fabric, Paisley became a major site for the manufacture of printed cotton and wool in the 19th century, according to the Scotland's Paisley Museum and Art Gallery. The paisley pattern was being printed, rather than woven, onto other textiles, including cotton squares which were the precursors of the modern bandanna. Being able to purchase printed paisley rather than woven paisley brought the price of the costly pattern down and added to its popularity. The key places of manufacture for printed paisley were Britain and the Alsace region of France.

The Sun is running the same story as well, 2 tabloids same (old?) story same day, coincidence? email from SMISA fellow buds in todays media you will see and hear various articles relating to Jerome Tessalar and there will obviously be various interpretations and headline slants put on the article attributed to him below is the article which has been partly translated into English by a neutral smisa source for your information it is not intended at this time that smisa will make any announcements regarding the subject as it is felt this issue will run its course and be dealt with by the club and hopefully this will be forgotten about in a couple of days and perhaps allow everyone to focus on the job at hand in ensuring our premiership survival regards john coys Zijn kledingsmaak verraadt de vrije geest. Afgelopen zomer keerde Tesselaar terug bij Saint Mirren, de club waarvoor hij in het seizoen 2011/12 ook al speelde. Maar één ding wist hij zeker: ditmaal ging hij zich niet vestigen in Paisley, het deprimerende voorstadje van Glasgow waar The Buddies *** thuiswedstrijden afwerken. ‘Een shithole’, aldus de verdediger. Vergeleken bij Paisley voelde zijn geboortedorp Wognum als New York City. Tegenwoordig woont hij met zijn vriendin in het bruisende hart van Glasgow, tussen George en Royal Exchange Square. De restaurants, designwinkels en kunstgalerijen van Merchant City liggen op loopafstand van zijn moderne appartement, dat in een voormalig rechtbankgebouw is gevestigd. Hier kan hij ontdekken, ademen, leven. His clothing taste betrays the free spirit. Last summer he returned to Saint Mirren, for which he played in the season 2011/12 even though. But he knew one thing for sure: this time he did not settle down in Paisley, the depressing suburb of Glasgow where The Buddies play their home games. 'A shit hole', according to the Defender. Compared to Paisley his native village Wognum felt like New York City. He currently lives with his girlfriend in the bustling heart of Glasgow, between George and Royal Exchange Square. The restaurants, designer shops and art galleries of Merchant City are within walking distance of its modern apartment, that in a former Court building. Here he can discover, breathing, living. Tesselaar is geen monomane voetballer. Hij is blij met zijn geva-rieerde vriendenkring, met daarin ook een zanger, een politieagent, een journalist, een kok, een accountant en een architect. Thuis kijkt hij niet naar wedstrijden, nooit ge-daan ook. Vroeger had de Noord-Hollander wel de VI, maar dan alleen voor ’t Wereldje, de Abonnee van de Week en de elftalposter. Vraag hem niet een speler van Motherwell op te noemen, want hij weet het niet. De topscorer van Schotland? ‘Geen flauw idee.’ Een balletje trappen vindt hij fantastisch, maar zijn bestaan is niet door krijtlijnen begrensd. Naast profvoetballer is hij amateurfotograaf met ambities. Zodra hij zijn kicksen opbergt, komt zijn spiegelreflex-camera tevoorschijn. Zo ging het bij AZ, waar het eerste elftal voor hem als jeugdspeler onbereikbaar bleef, bij Telstar waaraan hij twee jaar op rij werd verhuurd, en later in Schotland bij Saint Mirren en Kilmarnock. Op verzoek van VI kiest hij vijf foto’s en vertelt hij zijn verhaal. Tagliabue is no monomaniac footballer. He is happy with his varied circle of friends, containing also a singer, a police officer, a journalist, a Cook, an accountant and an architect. He looks not at home to matches, never done as well. He used to have a subscription to the VI, but only for the articles called The World, the Subscriber of the Week and the team poster. Don’t ask him to name a player from Motherwell because he don't know. The top scorer of Scotland? ' Don't have a clue. ' Playing a game of soccer he finds wonderful, but his existence is not bounded by chalk lines. In addition to footballer he is amateur photographer with ambitions. As soon as he puts his soccer shoes away, his mirror reflex camera will appear. So it went at AZ, where the first team for him as a youth player remained unreachable, at Telstar to which he was rented out two years in a row, and later in Scotland at Saint Mirren and Kilmarnock. At the request of VI he chooses five photos and he tells his story. Ik heb gewoon bij die boer aangebeld met de vraag of ik zeven weken lang met mijn camera langs mocht komen.’ Roofvogels ‘Op mijn achttiende raakte ik geïnteresseerd in fotograferen. Het begon voor mij met een andere hobby: roofvogels. Die heb ik altijd machtig interessant gevonden. Zo groot en sterk, maar toch heel elegant. Ik kon er eindeloos naar kijken. Speciaal voor die vogels besloot ik een eerste camera te kopen. Al gauw zat ik helemaal in de fotografie. Mijn oom is boswachter in Egmond aan Zee en kende de mooiste plekjes om van de natuur te genieten. Ook had hij een hutje in de bossen, waarvan ik gebruik mocht maken. In die tijd voetbalde ik voor AZ. Na de training reed ik dan niet terug naar Wognum, maar naar dat hutje in Egmond. Zette ik mijn auto bij mijn oma en ging ik met de fiets de duinen in. Daar bleef ik dan vier uur achter elkaar zitten om vogels te spotten. Uiteindelijk had ik er misschien twee of drie gezien, maar ging ik dolblij naar huis. Ik genoot van die beesten en van de rust die het fotograferen me gaf. I have just rang that farmer’s doorbell asking if I was allowed to come along seven weeks with my camera. ' Birds Of Prey On my 18th I became interested in photography. It started for me with another hobby: birds of prey. I have always found them hugely interesting. So big and strong, yet very elegant. I could endlessly look at it. Especially for those birds I decided to buy a first camera. Soon I was all the way into photography. My uncle is Forester in Egmond aan Zee and knew the most beautiful places to enjoy nature. He also had a cabin in the Woods, which I could use. In that time I played for AZ. after training I did not go back to Wognum, but to that cabin in Egmond. I put my car at my grandma and I went with the bicycle into the dunes. There I stayed four hours behind each other for bird watching. Eventually I had there maybe two or three, but I went home very happy. I enjoyed those beasts and of the rest that the shooting gave me. Steeds vaker ging ik met mijn fiets de polder in, de dijken op. Ik richtte me niet meer alleen op roofvogels, ook andere dieren en landschappen zette ik op de foto. Met een cursus wilde ik mezelf verder ontwikkelen, maar ik merkte meteen dat ik veel verder was dan de rest van de klas. Toen heb ik me opgegeven voor een particuliere opleiding aan de Fotoacademie in Amsterdam. Ik werd toegelaten na een intakegesprek en nadat ik eigen foto’s had laten zien. Tijdens mijn studie moest ik voor het eerst in zwart-wit werken. Dat vond ik zo mooi, dat ik daarna in die stijl ben doorgegaan. More and more I went with my bike into the polder, up the dykes. I focused no longer only on birds of prey, but also other animals and landscapes I put on the photo. With a course I wanted to develop myself further, but I noticed right away that I was much further than the rest of the class. Then I specified for a private education at the photo Academy in Amsterdam. I was accepted after an intake interview and after I showed my pictures. During my studies I had to work for the first time in black and white. I thought that was so beautiful that I then went on in that style. Een van mijn eerste studie-opdrachten was het maken van een fotoserie op het platteland. Ik wist een mooie oude boerderij, tussen Wognum en Zuidermeer, en heb gewoon bij die boer aangebeld met de vraag of ik zeven weken lang een ochtend met mijn camera langs mocht komen. Ik ging al om zes uur op pad, want ik wilde de zonsopgang vangen op allerlei plekken. In de stal, zoals hiernaast, maar ook in de weilanden, in de ogen van de dieren. Als ik klaar was, ging ik door naar de training bij Telstar.’ One of my first study-assignments was creating a photo series on the countryside. I knew a beautiful old farm, between Wognum and South Lake, and one morning I just rang that farmer’s doorbell asking if I was allowed to come along seven weeks with my camera. I was on the road at six AM, because I wanted to catch the sunrise on all kinds of places. In the stable, such as on the right, but also in the meadows, in the eyes of the animals. When I finished, I went on to the training at Telstar. ' ‘Een gezellige club, waar ik het prima naar mijn zin had. Zeker onder trainer Jan Poortvliet. Je hebt veel acteurs en aanstellers in de voetbalwereld, maar die man is zó puur. Een trainer hoeft niet alles van voetbal af te weten, heb ik later in Schotland ook gemerkt, zolang hij maar in staat is een groep te moti-veren. En dat kon Poortvliet als geen ander. Maar hij was ook gewoon een aardig mens en een familieman, die zijn zoontje vrolijk naar de training meenam. Geweldig. 'A cosy club, where I had a good time. Certainly under trainer Jan poortvliet. You have a lot of actors and posers in the football world, but that man is so pure. A trainer does not need to know everything of football, I've also noticed later in Scotland, as long as he is able to motivate a group. And that could poortvliet like no other. But he was also just a nice man and a family man, who took his son cheerfully to the training. Great. De mensen bij Telstar vonden mijn hobby wel leuk en schakelden me in voor privé-opdrachten. Ik maakte foto’s op de bruiloft van ploeggenoot Anthony Correia en van de vrouw van materiaalman Mink Verbaan, voordat ze zou overlijden. Dat portret stond later bij haar begrafenis... Steeds vaker kreeg ik positieve reacties op mijn foto’s, ook op de academie. Volgens de docenten viel mijn werk op vanwege het subtiele gebruik van licht. Helaas moest ik mijn studie na een half jaar al staken, omdat ik als voetballer in Schotland terecht kon. Hoe goed ik het bij Telstar ook naar mijn zin had, na twee jaar onder in de Jupiler League was het tijd voor een nieuwe uitdaging.’ The folks at Telstar found my hobby fun and switched me in for private assignments. I made photos at the wedding of teammate Anthony Correia and the head equipment manager's wife's Mink Verbaan, before they were to die. That portrait was later at her funeral... More and more often I got positive comments on my photos, also at the Academy. According to the teachers caught my work on because of the subtle use of light. Unfortunately I had my study after half a year already on strike, because I could as a footballer in Scotland. How well I had my way, also at Telstar to the bottom of the Jupiler League after two years it was time for a new challenge. ' ‘De BBC vroeg me een reportage te maken bij mijn club Saint Mirren. We hebben de beste grasmat van Schotland. Onze terreinknecht is de hele dag met die sprieten bezig.’ Passie ‘Ik kon op stage bij Saint Mirren, waar ik meteen beelden van Barcelona kreeg voorgeschoteld. Zo wilde manager Danny Lennon ook voetballen. Maar de eerste drie dagen moesten we alleen maar rennen. Waar mijn ploeggenoten na elke oefening gepijnigd aankwamen, sloeg ik me er lachend doorheen. Met dank aan de genen van mijn vader Dick, die als marathonloper ooit nog tweede werd in Moskou en elfde in New York. De manager was onder de indruk van mijn loopvermogen en gaf me een contract. Op dat moment had ik dus nog geen bal aangeraakt. Ik kwam terecht in een andere wereld, een omgeving waar voetbal heel anders wordt beleefd dan wat ik gewend was. Passion I could on internship at Saint Mirren, where I immediately got presented with images of Barcelona. So wanted to manager Danny Lennon also play football. But the first three days we had to just run. Where my team mates after each exercise pained arrived, I hit me laughing through it. Thanks to the genes of my father Dick, who was in Moscow as a marathon runner ever second and eleventh in New York. The manager was impressed with my walking ability and gave me a contract. At that time I had no ball so touched. I ended up in another world, an environment where football is experienced very differently than what I was used to. ‘Dat ik af en toe met mijn camera op stap ging, vonden mijn Schotse ploeggenoten niet zo bijzonder, dat ik op een fiets rondreed vonden ze veel raarder’ Neem alleen al de acht tabloids in Schotland, die vol staan met de meest onzinnige berichten over alle clubs. In Nederland komen mensen naar het stadion, ze kijken naar een wedstrijd en gaan weer over tot de orde van de dag. Hier is voetbal nog veel meer onderdeel van het leven. Zeker voor fans van Saint Mirren, want Paisley heeft verder weinig te bieden. Het is een stadje met een slechte reputatie en een hoge werkloosheid. Het beetje geld dat mensen hier overhouden, steken ze liever in de club dan in *** eigen gezin. Die beleving, die passie druipt van de tribunes. Het is niet dat de fans in Schotland hele wedstrijden zingen, integendeel. Ze schelden vooral. Maar er staat wel wat op het spel, dat merk je en dat spreekt me aan. In Schotland pakte ik het fotograferen direct weer op. Dat ik af en toe met mijn camera op stap ging, vonden mijn ploeggenoten niet zo bijzonder, dat ik op een fiets rondreed vonden ze veel raarder. ' That I every now and then with my camera, my Scottish team mates found on step went not so special, that I'm on a bicycle to drive herself they found much more strange ' Just take the eight tabloids in Scotland, which are filled with the most nonsensical posts about all the clubs. In Netherlands people come to the stadium, they watch a match and go about business as usual. Here is football much more part of life. Especially for fans of Saint Mirren, because Paisley has little to offer. It is a small city with a bad reputation and high unemployment. From here, cross the little money that people here they prefer in the club than in their own families. That experience, that passion is dripping from the stands. It's not that the fans sing all matches in Scotland, on the contrary. They scold especially. But there is a bit like the game, you will notice and that appeals to me. In Scotland I picked up shooting directly that I occasionally with my camera on my team mates not found step went, so special, that I'm on a bicycle to drive herself they found much r. ‘De kledinghaakjes in St. Mirren Park zijn bewust heel hoog opgehangen, zodat onze tegenstanders zich kleiner voelen dan ze zijn’ ' The clothing hooks in St. Mirren Park are deliberately hung very high, so our opponents feel smaller than they are ' Britse media vonden mijn andere passie wel interessant. De BBC vroeg me een reportage te maken bij mijn club, de foto hierboven is daaruit afkomstig. St. Mirren Park is pas zes jaar oud, het is netjes maar niet erg bijzonder. Als je zoekt, vind je wel grappige dingen. De kleedkamer van de gasten bijvoorbeeld. De kledinghaakjes zijn bewust heel hoog opgehangen, zodat onze tegenstanders zich kleiner voelen dan ze zijn. Dat lokaal is voornamelijk zwart van kleur, ook dat schijnt ons een psychologisch voordeel te moeten geven. Dit seizoen merken we daar helaas nog niet zo veel van. Maar ons voetbal is, naar Schotse begrippen althans, best aardig. We moeten ons er weer mee kunnen handhaven en als dat lukt, kunnen we gezien ons budget tevreden zijn. Ondertussen geniet ik wekelijks volop van alles wat ik meemaak. Van de wedstrijden, maar ook van de omstandigheden. Tijdens de busreizen naar uitwedstrijden kijk ik mijn ogen uit. De ene keer zie ik de Highlands door mijn raampje, de andere keer een prachtig meer. Of dan komen we in Dundee, met die stadions van FC en United pal naast elkaar. Waar zie je nou zoiets? Dundee United heeft trouwens een veld dat helemaal schuin afloopt, net als Motherwell. Echt, je ziet het en je merkt het als je erop loopt. Kan gewoon in Schotland. British media have to say about my other passion interesting. The BBC asked me to make a report at my club, the photo above is from. St. Mirren Park is only six years old, it's neat but not very special. If you are looking for, find you so much funny things. The dressing room of guests for example. By the way the clothes are deliberately very high hung, so our opponents feel smaller than they are. That local is mainly black in color, also that seems to give us a psychological advantage. This season we notice there not yet so much of it. But our football is, in Scottish terms at least, pretty nice. We must be able to maintain again and if that works, we can given our budget satisfied. In the meantime I enjoy weekly plenty of everything I have worked for. Of the races, but also the circumstances. During the bus trips to away games I look my eyes out. The one time I see the Highlands through my window, other times a beautiful Lake. Or we arrive in Dundee United FC and stadiums, with those right next to each other. Where do you see well something like that? Dundee United has besides a field that slopes at all, like Motherwell. Really, you see it and you find it if you insist runs. Can just in Scotland. Van de twee grote voetbaltempels deed het stadion van Rangers FC mij het meest. Ibrox is ouderwets, ademt voetbal en de hoofdtribune met drie lagen is indrukwekkend. Celtic Park is moderner en veel meer een standaardstadion in mijn ogen. Maar het mooist van allemaal vind ik Tynecastle van Heart of Midlothian. Het is oud, krap, maar zo sfeervol. Het publiek zit bijna op het veld. Saint Mirren had hiervoor ook zo’n authentiek stadion, Love Street. Helaas is het zes jaar geleden tegen de vlakte gegaan. Wat we nu wel hebben, is de beste grasmat van Schotland. Onze terreinknecht is de hele dag met die sprieten bezig. Het is pure liefde voor het voetbal. Maar pas op, ook in Schotland spelen tegenwoordig clubs op kunstgras. Kilmarnock bijvoorbeeld, waar ik de afgelopen twee seizoenen speelde. Daar is na mijn vertrek een kunstveld aangelegd om geld te besparen. Om de kosten nog wat verder te drukken hebben ze er geen sproei-installatie bij gekocht, terwijl die plastic sprieten wel extra lang zijn zodat de lokale rugbyers er ook gebruik van kunnen maken. Kortom: zo’n stroef veld vind je nergens. Het zegt veel over Kilmarnock. De club wordt gerund door een Schotse zakenman zonder voetbalhart. Als er op sportief gebied iets geregeld moest worden, kwam er nooit iets van terecht. Na twee jaar had ik het er dan ook wel gezien. Ik was blij toen Saint Mirren me vroeg om terug te keren.’ Of the two major football temples did the stadium of Rangers FC me the most. Ibrox is old fashioned, breathes football and the main stand with three layers is impressive. Celtic Park is more modern and more a standard stadium in my eyes. But the most beautiful of all I find Tynecastle by Heart of Midlothian. It's old, cramped, but as atmospheric. The audience sits almost on the field. Saint Mirren also had such a authentic Stadium, Love Street. Unfortunately it is gone torn down six years ago. What we now have is the best turf of Scotland. Our groundskeeper is busy all day with those blades. It's pure love for football. But beware, nowadays clubs also play on artificial turf in Scotland. For example, Kilmarnock, where I played the last two seasons. There is after I left an art field laid out to save money. Print the cost further they have no sprinkler installation when bought, while those plastic blades is extra long so that the local rugby also use. In short: such a rough field you can find nowhere. It says a lot about Kilmarnock. The club is run by a Scottish businessman without football heart. If there had to be something regulated sports, there was never justified. After two years I had therefore seen. I was happy when Saint Mirren asked me to return. ' Gewoon een selfie met mijn telefoon, maar die toont wel aan wat het Schotse voetbal inhoudt.’ Just a selfie with my phone, but that shows what the Scottish football is all about. ' Masker ‘Gewoon een selfie met mijn telefoon, maar die toont wel aan wat het Schotse voetbal inhoudt. Het is duelleren en dan maar kijken wie er nog overeind staat. Ik heb hier al verschillende hoofdblessures opgelopen. Twee voortanden afge-broken, mijn bovenlip opengescheurd tot aan mijn neus. Voor dat laatste geintje waren meer dan dertig hechtingen nodig om de boel weer een beetje op orde te krijgen. Bij Kilmarnock brak ik vorig seizoen drie keer in korte tijd mijn neus. De eerste keer was tegen Inverness, mijn tegenstander en ik knalden met onze koppen tegen elkaar. Mijn neus stond helemaal scheef. Toen daarna tegen Partick Thistle hetzelfde gebeurde, stond-ie weer mooi recht. Tot we opnieuw tegen Partick speelden en ik een elleboog te pakken had. Na drie breuken was mijn neus een zwakke plek geworden en ging ik op zoek naar een oplossing. Het masker dat ik van de club had gekregen zat niet goed en bood me geen bescherming. Ik ben gaan rondvragen en kwam uit bij Ortholab in Milaan, een bedrijf dat beschermende spullen op maat maakt. Heel veel grote voetballers zijn er al klant geweest, kijk maar naar de wand op de foto. Diego Armando Maradona hangt ertussen, maar ook Fernando Torres, Petr Cech, Andrea Pirlo en Zlatan Ibrahimovic. Ik heb ook nog een shirtje opgestuurd, als het goed is, hangt dat nu ergens tussen al die grote namen. Mijn masker zat perfect en was van ultralicht materiaal gemaakt. Ik heb er maandenlang mee gespeeld, tot het einde van het seizoen. Sinds de zomer doe ik het zonder. Mask ' Just a selfie with my phone, but that shows what the Scottish football is all about. It's dueling and then but look who else is standing. I've been here for several head injuries suffered. Two front teeth past broken, my upper lip ripped open up to my nose. For that last joke more than thirty stitches were needed to back a bit in order. At Kilmarnock I broke my nose three times last season in a short time. The first time was against Inverness, my opponent and I zapped with our heads against each other. My nose was crooked. Then after the same thing happened against Partick Thistle, stood-ie weather nice and straight. Until we played again against Partick and I got hold of an elbow. After three fractions was my nose become a weakness and I went looking for a solution. The mask that I had gotten from the club was not good and offered me no protection. I'm going to ask around and came off at Ortholab in Milan, a company that makes custom protective gear. There are a lot of great football players have been already a customer, just look at the wall in the picture. Diego Armando Maradona hangs between them, but also Fernando Torres, Petr Cech, Andrea Pirlo and Zlatan Ibrahimovic. I also added a shirt sent, if it is good, this is now somewhere between all those great names. My mask was perfect and was made of ultra light material. I have played with it for months, until the end of the season. Since the summer I do it without it. ‘Ik heb hier al verschillende hoofdblessures opgelopen. Twee voortanden afgebroken, mijn bovenlip opengescheurd tot aan mijn neus’ ' I've been here for several head injuries suffered. Two front teeth broken off, my upper lip ripped open up to my nose ' Ik heb gelukkig nog geen nieuwe hoofdblessures opgelopen, maar in Schotland ligt dat gevaar altijd op de loer. De wedstrijden gaan er heel fysiek aan toe. En het tempo is waanzinnig, zo hoog. Een balletje terug wordt hier nog altijd niet gewaardeerd. Het is aanval op aanval, negentig minuten lang. Een beetje zoals de Jupiler League, daar golft het spel ook vaak op en neer. Maar in die competitie ligt het niveau technisch hoger. Ik ben het levende bewijs: in Nederland was ik een beperkte voetballer, iemand die het vooral van zijn mentaliteit moest hebben. Hier gold ik tot mijn verbazing binnen de kortste keren als een van de betere spelers. Tijdens wedstrijden ga ik vaak mee naar voren en probeer ik mijn tegenstander af en toe met een trucje te verrassen. Vorig jaar lukte dat wonderwel tegen Hearts, toen ik er wat bewegingen uitgooide en de bal door de benen van een verdediger tikte. Uit mijn voorzet kwam een doelpunt, anders was iedereen die actie vast meteen vergeten. Maar nu werden die beelden een hype op internet en spraken mensen over me alsof ik een of andere stervoetballer ben. Een heel aparte gewaarwording, zoals ik het ook nog steeds bijzonder vind als de fans van Saint Mirren mijn naam scanderen. Ik geld als een van de populairste jongens van de club. Raar hoor. Ook ben ik nog altijd verbaasd als mensen me op andere plekken in Schotland herkennen en een heel verhaal over mij als voetballer kunnen afsteken. In mijn eigen land kent niemand me. Behalve in Wognum.’ I have fortunately not made new head injuries suffered, but in Scotland is that danger is always lurking. The matches are going to be very physical. And the pace is frantic, as high. A ball back is still not appreciated. It's attack on offense, ninety minutes long. kinda like the Jupiler League, there go the game too often up and down. But in that competition is the level technically higher. I am living proof: in Netherlands I was a limited footballer, someone had to have especially of his mentality. Here gold I to my surprise in no time, as one of the better players. During matches I go to often and I try my opponent every now and then with a little trick to surprise you. Last year I managed that wonderfully against Hearts, when I threw some movements and the ball through the legs of a defender tapped. From my cross came a goal, otherwise anyone who action immediately forgotten. But now were those images a hype on the internet and people talked about me like I'm a star football player. A very special sensation, particularly as I still feel like the fans of Saint Mirren shouting my name. I money as one of the most popular boys of the club. Weird though. Also, I am still surprised when people recognize me in other places in Scotland and a whole story about me as a footballer can stand out. In my own country, no one knows me. Except in Wognum. ' ‘Dit zijn jonge gasten van een jaar of achttien die bij Saint Mirren de schoenen poetsen van de spelers van het eerste elftal.’ Traditie ‘De eerste keer dat ik dit tafereel zag, dacht ik: Dit kan niet waar zijn. Jonge gasten van een jaar of achttien die de schoenen poetsen van de spelers van het eerste elftal. Deze zogenoemde boot boys dromen zelf van een bestaan als profvoetballer, maar moeten aan het einde van *** opleiding eerst nog allemaal extra werkzaamheden verrichten bij de club. Ze zorgen ook dat de kleedkamer netjes wordt opgeruimd en dragen de trainingsspullen naar het veld. Die jongens mogen tussen de middag pas aan tafel als wij, de profs, klaar zijn met eten. En ze mogen niet voor vier uur ’s middags naar huis. In het begin voelde ik me daar best opgelaten over, nu weet ik dat het hier gewoon onderdeel van de voetbaltraditie is. ' These are young guests of a year or eighteen at Saint Mirren the shoes shine of the players of the first team. " Tradition ' The first time I saw this scene, I thought: This may not be true. Young guests of the shoes shine a year or eighteen of the players of the first team. This so-called boat boys dreams of becoming a professional football player, but at the end of their training should first carry out additional work still all at the club. They also take care that the locker room is cleaned up and carry the training stuff to the field. Those guys may only at lunch table as we, the pros, ready with food. And they should not go home for four hours in the afternoon. In the beginning I felt embarrassed about it, now I know that this is just part of the football tradition. Vast gebruik is ook dat de boys met Kerstmis een liedje zingen of een stukje opvoeren voor de selectie. Daarvoor krijgen ze dan weer een zakcentje, honderd pond of zo. Dus ze zitten niet een heel jaar voor niks die smerige schoenen te poetsen. Normaal gesproken zet ik trouwens liever geen mensen op de foto. Het wordt al gauw zo gemaakt, zo bedacht. Echte sportfotografie trekt me ook niet echt. De clubfotograaf van Saint Mirren nam me ooit mee op pad met het tweede elftal. Heb ik wat plaatjes geschoten van een wedstrijd. Ik vond er niks aan. Met mijn camera zoek ik nog altijd het liefst de vrije natuur op.’ Fixed use is also that the boys at Christmas singing a song or a piece of gearing up for the selection. For that they get a bit of money, a hundred pounds or so. So they are not a full year for free to those nasty shoes shine. Normally I prefer not to put people in the picture. Soon as it is created, so came up with. Real sports photography also not really attracts me. The club photographer of Saint Mirren took me ever along with the reserve team. I have some pics of a match. I found nothing. With my camera, I still prefer the wild search on. ' Avontuur ‘Bij Saint Mirren trainen we maar vier ochtenden in de week. Dat geeft me dus genoeg tijd om andere dingen te doen. Als het even kan, trek ik erop uit met mijn fiets en mijn camera. Of ik ga wandelen in een van de vele mooie gebieden in Schotland. Het landschap op de foto ligt in de buurt van Loch Lomond, een van de meest fascinerende plekken van het land. Ik heb mijn vrienden er laatst nog mee naartoe genomen toen ze me kwamen opzoeken. De natuur rondom het meer is prachtig en rustgevend. Op de foto staat ook een kasteel, daar staat Schotland vol mee. Als fotograaf en als voetballer kom ik niks tekort, maar komende zomer ben ik hier vier jaar en vind ik het toch tijd voor een nieuwe stap. Ik voetbal ook voor het avontuur. Een ander land ontdekken spreekt me aan. Polen lijkt me wel wat bijvoorbeeld, net als Griekenland en de Verenigde Staten. Al ben ik ervan overtuigd dat je overal iets moois kunt vinden, als je maar zoekt. Elk land heeft zijn charme. Adventure ' At Saint Mirren we train only four mornings a week. So that gives me enough time to do other things. If at all possible, I set out with my bike and my camera. If I go hiking in one of the many beautiful areas in Scotland. The landscape on the photo is located near Loch Lomond, one of the most fascinating places of the country. I have my friends there with you last visited when I was still taken. The nature around the Lake is beautiful and soothing. On the photo is also a castle, Scotland is full of them. As a photographer and as a footballer I come next summer, but I'm here nothing deficit four years and I think it is still time for a new step. I also football for the adventure. Discover a different country appeals to me. For example, Poland seems like what, like Greece and the United States. Though I am confident that you can find anywhere something beautiful, if only you are looking for. Each country has its charm. Een terugkeer naar Nederland sla ik ook zeker niet af, al was het maar omdat ik dan mijn studie op de Fotoacademie weer kan oppakken. Als ik zie hoeveel progressie mijn oud-klasgenoten hebben gemaakt sinds mijn vertrek naar Schotland, besef ik dat ik een heleboel in te halen heb. Daarmee hoop ik zo snel mogelijk te kunnen beginnen. Want als ik stop met voetballen, ga ik verder als fotograaf. Hopelijk kan ik er mijn nieuwe beroep van maken. Het is niet gemakkelijk om in dat vak je geld te verdienen, je zult heel goed moeten zijn. Dat ben ik nog niet, maar ik ga er wel alles aan doen om dat te worden. Ik moet me nog verder ontwikkelen, mezelf meer specialiseren. Een voorbeeld heb ik nooit gehad. Niet als voetballer, niet als fotograaf. Ik kies mijn eigen weg.’ also certainly not a return to Netherlands turn off, if only because then I can pick up my study at the photo Academy again. When I see how much progression my former classmates have made since my departure to Scotland, I realize I have a lot of catching up to do. In so doing, I hope to be able to start as soon as possible. Because if I stop playing, I'll continue as a photographer. Hopefully I can make it my new job. It is not easy to be in that box you make money, you'll need to be very well. That's me yet, but I'm going to be there or do that. I have to continue to evolve, myself more specialize. An example I never had. Not as a footballer, not as a photographer. I choose my own way. '

I agree most fans are capable of mixing It's not enjoyable probably because of the abuse you would receive once it was established you were in with the opposition fans, you don't get this at rugby matches everyone sits together with no problems with cheering on your own team. Again plenty of singing and community with your own fans and banter with opposition fans at rugby matches with no major problems I do like the them and us at football but I still like the atmosphere at big rugby games with both sets of fans together

In other sports there is no segregation between fans but then the crowds don't give their team, the opposition team or the opposition fans the abuse football fans give out, it's more about supporting and lifting your own team than abusing others at the game and IMHO that's why there isn't as much trouble between fans at say rugby, darts and cricket etc and that is why they can drink alcohol and mix with each other with no major problems